Azərbaycanın xalq yaşayış evi fondundan maldar elatlarının istifadəsində olan alaçıqlara üstünlük verilirdi. Bildiyimiz kimi maldar əhali ilin 3-4 ayını yaylaqlarda kecirirlər. Onların orada məskunlaşması üçün belə asan quruluşa malik olan alaciqlardan istifadə olunur. Bu müvəqqəti yaşayış evini tikmək üçün müəyyən edilmiş yerə ağac mıxca çalıb, ucuna ip bağlayırdılar. İpi mıxçanın dövrəsi boyunca fırladaraq alaçağın dövrəsini müəyyən edirdilər. Dairənin mərkəzinə 3-5 m hündürlüyündə “sunaça” basdırıldı. Sunacanın başına 30-a qədər deşik açılmış çarpaz şəkilli dünnük keçirilidi. Torpağa basdırılmış alaçıq çubuqlarının nazik ucları bu deşiklərə keçirilirdi. Bundan sonra düyməyə bağlanmış ipi, çubuqlar qövsvari görkəm alana kimi aşağıya doğru tarım çəkilir və basdırılmış mıxça bağlayırdılar. Bu qayda ilə gövdə hazır olurdu. Sonra onun ətrafına çətən (çığ) çəkib həmin gövdənin üzərinə qəlib  (keçə) salırdılar. Sunacaların ətrafında çoxlu təbii çıxıntılar olurduki, oraya paltar, silah, xəncər, ov avadanlığı və s. şeylər asılırdı. Alaçıq içərisində “nəmi” deyilən yer düzəldilirdi. Burada heyvandarlıq məhsulları və ərzaq saxlanılırdı.ev müxəlləfatı (barxana, məfrəş və s.) künclərin birində daş ayaqaltı üzərinə taxta qoyulmaqla qurulan yük yerinə yığılırdı. Türk və Monqol xalqlarında genış yayılmışdır. Hazırda çobanlar yaylağa gedəndə alaçıqdan istifadə edirdilər.